İzmir'de yaşayan G.Ç, 2000'den 2017 yılına kadar evinde çalıştığını belirttiği 2017'de vefat eden teyzesi F.K'nın mirasçılarına hizmet tespit davası açtı.
Teyzesinin temizlik, çamaşır, yemek gibi işleri yaptığını, günlük bakım ve ihtiyaçlarına yardımcı olduğunu, karşılığını da elden aldığını belirten G.Ç, eniştesinin öldüğü 2010 yılının mayıs ayından sonra da kardeşiyle dönüşümlü olarak ayda 15 gün teyzesinin evinde yatıya kaldığını ve kardeşiyle ev işlerine yardımcı olduklarını belirtti.
2017 yılında vefat eden F.K'nin mirasçıları, taraflar arasında hiçbir zaman iş akdi kurulmadığını, yeğenlerinin, eşini ve engelli kızını kaybeden hasta teyzelerine ziyareti alışkanlık haline getirdiklerini, teyzelerinin de arada bir yeğenlerine harçlık mahiyetinde para verdiğini iddia etti.
Tanıklar ise G.Ç. ile kardeşinin teyzelerine bakıcılık yaptığı yönündeki iddiaları doğruladı.
İzmir 12. İş Mahkemesi, tarafları ve tanıkları dinledikten sonra G.Ç'nin 2010'dan 2017'ye kadar olan her ay 15 günlük çalışmalarının süreklilik arz ettiğine dikkati çekerek, kadının evde asgari ücretle 1229 gün çalıştığına ve prim ödemesinin davacının mirasçılarına bırakılmasına hükmetti.
G.Ç'nin 2010 öncesi için sigorta başvurusu ise kabul edilmedi.
Kararın istinafa taşınması üzerine İzmir Bölge Adliye Mahkemesi 10. Hukuk Dairesinin de yerel mahkemenin kararını hukuka uygun bulmasıyla dosya Yargıtaya gitti.
Yargıtay 10. Hukuk Dairesi de temyiz dilekçesinde ileri sürülen nedenlerle kararın bozulmasını gerektirecek nitelik oluşmadığını belirterek, kararı onadı.
